het huis op het plateau



bruisterbosch

Het is maar een gehuchtje maar wel een buitengewoon mooi gelegen gehuchtje. De plotselinge zoektocht was geweest naar  een huurhuisje net buiten Maastricht. Omdat Jouke vrij onverwacht werd geconfronteerd met verplaatsing van zijn werk.

Het was eind april kwam, ik dekte de tafel voor het avondeten. “Ik heb een biertje nodig” hoezo?
Vanmorgen hadden we groepsbespreking en  onze grote leider kwam met de mededeling dat per 1 september onze groep niet meer bestaat.
Ik stopte met kauwen en keek hem vragend aan:
Jullie groep bestaat niet meer?
Nou iedereen viel echt helemaal stil, dat snap je.

Onze groep gaat op in een nieuw instituut in Maastricht. We gaan samenwerken met het Academisch ziekenhuis in Maastricht en er wordt meer dan 65 miljoen in geïnvesteerd. We moeten dan koploper in Massaspectometrie worden.

Niemand hoeft mee maar iedereen mag mee. Als je niet mee wil dan krijg je een andere functie binnen AMOLF hier op het Science Park.
En?  Wil jij mee?
Het lijkt me wel leuk,et is natuurlijk wel heel uitdagend zoals dat tegenwoordig genoemd wordt. Huizen zijn daar heel goedkoop trouwens.

Er schoot van alles door me heen.
En ik dan? Hoe moet het met mijn werk?
Een ander huis, nieuwe omgeving ….. het beste wat ons in onze verstoorde relatie kan overkomen, daar hoopte ik al jaren op.

Wilde plannen dat weekend na de onthulling: Jouke wilde meteen een vakwerkboerderij kopen:
Zo min mogelijk bewoonde wereld, niet te modern, op fietsafstand, ruim, enorme tuin (– dan kun jij je uitleven…. ga je maar een moestuin aanleggen, gaten graven) een boomgaard, vrij uitzicht en dan ook nog betaalbaar.

  • OSAM_0946pmerkingen van mijn kant:
  • ik loop inmiddels ook tegen de 60 ,
  •  buren kunnen ook handig zijn in een onbekende omgeving
  • fietsen in Limburg kan wel eens tegenvallen voor een onsportieve Noord-Hollander van ruim boven de 50 die geen rijbewijs heeft.

Het werd nauwelijks serieus genomen.
Als puntje bij paaltje kwam gebeurde er vooreerst ook niet veel. Niks eigenlijk, omdat de werkgever ook niet hard opschoot met de verhuizing van het bedrijf. Er waren ambtelijke molens aan het werk…..traag dus.

Het werd september en hoewel de hele familie en kennissenkring wist dat wij naar Maastricht zouden verhuizen was alles nog hetzelfde.
Het werkte mij langzaam op de zenuwen: wat moest ik, wat kon ik?

De optie van Jouke: “Ik ga gewoon eerst een poosje proberen en heen en weer reizen dan kom ik in het weekend naar huis.”    sprak me om allerlei redenen niet aan. In gedachten zag ik hem in het gezellige zuiden blijven hangen aan het bier met studentikoze collega’s die niet naar huis terug hoefden. Op vrijdagmiddag nog even een borrel en dan om 2 uur in de nacht van vrijdag op zaterdag zien thuiskomen.  Een gezellig weekend met iets gezamenlijks kon ik dan wel op mijn buik schrijven
er zouden misschien wat stiefkinderen langskomen en op zondagmiddag zouden we zijn moeder opzoeken en na het eten zou hij weer vertrekken met de trein. Je bent”gewooon  jaloers” kreeg ik te horen. Ik antwoordde: “Ik ben niet met je getrouwd om altijd alleen te zitten. Je werkt de hele week al met je collega’s. Ik wil ook een stukje van je leven samen genieten. Dat was de deal!”

Samen uit samen thuis

Nee, ik wilde na de moeilijkheden van de afgelopen jaren geen verzwaring maar verlichting in de relatie, een nieuwe start waar we samen aan beginnen.
Ik kon hem niet overtuigen maar hield mijn poot stijf: Of ik ga meteen mee of ik ga weg.
“Je vertrouwt me niet.”
Noem het hoe je wilt. Ik heb behoefte aan een man een maatje, niet aan een kamerbewoner die hier in de weekenden zijn roes komt uitslapen.
Ik wil voorkomen dat ik weer in een huis ga wonen dat jij al als het jouwe beschouwt, een huis waarin ik kom binnendringen.  Ik wil samen beginnen. Ik heb er met anderen ook over gesproken, gevraagd of ik te veel eisend ben…..maar behalve jij, snapt eigenlijk iedereen het.

En toen gebeurde er weer iets onverwachts: Ik verloor mijn baan.
Achteraf reconstruerend zat het er al jaren aan te komen. De vraag :” waarom neemt u niet gewoon ontslag?” was mij al eerder gesteld.
Eind oktober doorzag ik de vileine acties van mijn werkgever pas. Zeven jaar geleden hadden ze mij een week voor de zomervakantie in dienst genomen als leerkracht in een piepklein dorpje aan het IJsselmeer. Ik was al een jaar aan het pendelen vanuit Heiloo naar Maarssen. Dat was een hele rit… de A2 was nog niet verbreed en de A 9 werd op diverse plaatsen gereconstrueerd en de verkeersstroom daar werd tot Beverwijk dan weer beïnvloed door wat er zich op de A8 afspeelde bij de Coentunnel. Het Rottepolderplein /Halfweg het werden allemaal vertrouwde begrippen voor me.

sterke vrouw?

Hoewel mij vaak gezegd is dat ik een sterke vrouw ben, zie ik dat zelf anders: Het leven dwingt je soms om sterk te zijn het biedt je geen keuze. Maartje, mijn jongste dochter zij leeft niet meer.maartje met muts

Over mijn leven als moeder van twee lieve zusjes waarin ik me zeer gelukkig voelde ondanks alle tegenspoed op gebied van gezondheid kan ik een boek vullen. maar dat is een ander lang verhaal. http://www.gedeeldegedachten.nl/de-laatste-jaren-van-maartje/http://www.gedeeldegedachten.nl/de-laatste-jaren-van-maartje/ NB:   nu nog alleen te lezen door intimi

het getal 13 ……Vrijdag de dertiende.

Einde van het verhaal was…een gebroken gezin na het overlijden van Maartje. Cynisch genoeg waren we ook ooit getrouwd op een vrijdag de dertiende…in juli 17 jaar eerder. Maartje was 13 toen we hoorden dat ze kanker had. Ik was getrouwd op vrijdag de dertiende en kraag te horen dat ik moest scheiden op vrijdag de dertiende.  Ik zit nu te schrijven in een huisje met huisnummer 13 en wie verder leest zal ontdekken dat we heel even dachten in Limburg ons leven ook achter een nummer 13 zouden voortzetten.  Uiteindelijk pakt het anders uit. 7 is een geluksgetal, mijn geluksgetal we wonen nu in het land van Carnaval….het feest van de 11….. het gekkengetal.  We komen uiteindelijk tot rust op getal van 7 keer 11…..77!

Toeval bestaat niet….of juist wel.?! Hoe dan ook voor de bijgelovigen…..maartje en greg

Het was door de Maartje en de scheiding dat ik Jouke leerde kennen.  Toen hij zijn doodzieke zoon  binnenbracht in het ziekenhuis  maakte Maartje het meisje dat wist dat ze dood ging een onuitwisbare indruk op hem. Hij heeft haar een middag gekend. Dat blijft voor mij een fijn idee.

goede raad

Toen hij een jaar na de ontmoeting ervoer dat mijn huwelijk strandde kwam hij met raad om het huwelijk te redden. Zijn vrouw was er vandoor gegaan, hij kende de pijn. Zijn zoon werd gelukkig beter.

Misschien klikte het wel vanaf de eerste mailwisseling denk ik achteraf. We waren heel erg openhartig vanaf het begin. Allebei kenden we de vrees om een kinderleven en allebei hadden we te lijden onder het bedrog van een partner maar er was meer gemeenschappelijkheid dan dat.
Hoewel ik vind en vond dat echtelieden veel te snel tot een scheiding besloten werd mij al snel duidelijk dat ik veel erger bedrogen was en werd dan ik ooit had durven geloven. Het beeld van Don Quijote die tegen windmolens streed doemde vior mij op.  De aanhouder wint maar er zijn grenzen. ik moet het niet eens meer willen. De oorzaak was niet gelegen in oneingheid maar in bedrog….. ik zou de vader van mijn kinderen nooit meer kunnen geloven. Mijn besluit deed mijn man versteld staan…. de rollen waren ineens omgedraaid. Ik was nu degene die de scheiding in een stroomversnelling bracht.

Ik was kapot, dooreengeschud erg verdrietig maar vastbesloten en  toen kwam er een mail:
“Eigenlijk zou ik het wel leuk vinden om een keertje een kopje koffie te drinken terwijl we onze ervaringen delen.”
Meteen erachter aan een tweede mail met een excuus, dat hij dat nooit had mogen vragen.
Maar ik antwoordde frank en vrij dat ik niet zag wat er onbehoorlijk of riskant was aan een ontmoeting.

Een week later wachtte ik nieuwsgierig op het station in een roze winterjas tot ik een mannenstem boven mijn hoofd hoorde:
De juffrouw in de roze jas…..?
Waarom…? Geen idee! Maar die middag werd ik op slag verliefd en het was wederzijds.

Een jaar later waagde ik het erop. Omdat ik door de scheiding toch  moest verhuizen kocht ik een huisje in Heiloo. Zo waren we dicht bij elkaar en wie weet zou ik op termijn  een  baan vinden die wat met een kortere reisafstand dan 80 km.

Ik kon mijn geluk niet op toen ik weer een jaar later een baan kreeg aangeboden in een klein schooltje in West Friesland. Helaas bleek later dat het schoolbestuur niet half zo goed met zijn personeel omging als ik gewend was maar de stap was onomkeerbaar.  Mijn moeder werd ziek en toen we na haar overlijden tot rust kwamen tijdens een weekje vakantie in de Provence vroeg Jouke me ten huwelijk. Het was eerder dan we aanvankelijk hadden gedacht. We hadden eigenlijk willen wachten tot onze kinderen, 6 in getal, volwassen waren.

Zou dat verstandiger geweest zijn? Het leven van een stiefmoeder werd me niet makkelijk gemaakt. Jouke hoopte het leven makkelijker te maken in één huis. Nu weet ik dat juist dat huis met alle historie ons huwelijk onder druk zette. De kinderen konden geen veranderingen accepteren die ze aan de nieuwe vrouw van hun vader meenden te moeten toeschrijven. Hun vader was als de dood voor de kleinste teleurstelling van zijn kinderen. Hij wou het leven van zijn kinderen zo makkelijk mogelijk maken, ze hadden immers al zoveel te lijden gehad door de scheiding.

Ik liep op eieren….hoe kon ik het iedereen naar de zin maken inclusief mijzelf?  Een  huwelijk met stiefkinderen zonder van huis te veranderen is achteraf geen verstandige zet. Er is meer nodig dan wederzijdse liefde alleen om zo’n relatie overeind te houden. Vaak heb ik mezelf voor gek verklaard , dat ik het vol wilde houden. Ik was veel te vaak ongelukkig en vooral alleen.
Jouke wilde wel naar een nieuw huis maar, besluiteloos van aard als hij is, zette hij het dan toch weer niet door.

Heiloo

Heiloo

Limburg werd onze redding!

We begonnen met een skitrip in het kader van de teambuilding. Ik had het geluk dat ik meemocht en kon en genoot. Het was gelijk een kans voor mij om ook kennis te maken met collega’s die wat bij ons in de buurt zouden wonen. Immers ik was mijn baan kwijt en zonder of kinderen nieuwe vrienden maken in een nieuwe woonomgeving als je ook nog boven de 50 bent is niet zo erg makkelijk.

SAM_0136SAM_0143SAM_0075

Het was begin maart toen we in Bruisterbosch kwamen. Bruisterbosch…ons niet zo erg bekend maar en de regio kent dit gehucht een plaats in de geschiedschrijving. Hier hebben de bokkenrijders  huisgehouden, hier zijn de Romeinen geweest hier was vuursteen te vinden en hier is de grond vruchtbaarder dan we ons ooit konden voorstellen.

Ter kennismaking werden we door de vrouw die het huis verhuurde op een kopje thee vergast….een koekje erbij. En hoewel het een oussig huis was, had ik meteen het gevoel: Hier wil ik wel blijven!

Ik informeerde meteen naar de mogelijkheid om het. huis te kopen. Ja het is te koop. Ik weet niet meer hoe, maar ook het huis van de gestorven buurman kwam ter sprake.

Degene die dat huis koopt, kan nog wel eens voor rare verrassingen komen te staan.

Hoezo?

Nou die man heeft allemaal koelkasten in zijn tuin begraven.

We gingen er toen niet op in maar omdat het zo gek klonk vergaten we het niet.
Had ik de moeizame onderhandelingen tevoren kunnen voorzien dan had ik vast langer gezocht voor een ander tijdelijk huis. Maar ja…ik kan slecht overweg met de glazen bol.

Wie had gedacht dat wij, twee echte Noord-Hollanders toch, ons hart zo snel zouden verliezen aan het Heustroveldvelland van Limburg.? Jouke ging dapper op de fiets naar zijn werk…..9 kilometer naar beneden rijden en ja, ’s middags natuurlijk weer omhoog. Druipend van het zweten kwam hij elke avond thuis, afstappen op die rottige helling bij Gronsveld was geen optie. Binnen een paar weken kreeg hij  schik in sportief presteren op de fiets. Zijn spieren werden zo sterk dat hij een mooi model geweest zou zijn voor een beroemde beeldhouwer.

Sjampeljoensteeg

Het eerste straatnaambordjeIMG_20150415_154257 dat we opmerkten was dat van de Sjampeljoensteeg.  Een naam die de verbeelding op hol doet slaan. In de maanden die volgden bleek dat de meeste streekbewoners geen flauw idee hebben van de betekenis. Zoals wij in eerste instantie menen zij dat het iets met champignons te maken heeft. Na lang zoeken ontdekten we de verwantschap met het woord sjabloon en verder was een sjampeljoen, gemaakt met behulp van een sjabloon in het verleden een muts zoals in zuid Limburg gedragen. Sjampeljoen, een woord waar je vrolijk van wordt. Over de Sjampeljoensteeg naar Bruisterbosch. In welk land ben je dan? Daar begon het stukje Limburg waar Jouke zijn hart meteen aan verloor.

SAM_0942 SAM_0833

Dagelijks is het uitzicht er anders. De kale akkers  in grijsbruine tinten bij regen met kleine stroompjes langs de weg. De akkers kleuren in het ontluikende voorjaar langzaam in vele kleuren groen. Langs de kanten staat het vol met vrolijke bloemen.Het kleine landweggetje wordt geflankeerd door boomgaarden -plantages heten  IMG_20150415_154309 IMG_20150415_154325

die in Limburg- met appels en peren en kersen. De boomgaarden zijn prachtig in alle seizoenen. Uit de verte gelijken zij wijnhellingen als in het zuiden van Frankrijk.SAM_0840 de rij-opstelling biedt ook weer verrassende doorkijkjes. Er zijn uitgebreide laagstam-plantages maar her en der staan ook nog van die kleine hoogstamboomgaarden, vooral van kersen. Verder zie je uit over weilanden met schapen en koeien, een stuk bos, akkers met suikerbieten en mais en graanvelden. Braakliggende akkers worden ingezaaid met mosterd. De mosterd die bloeit als koolzaad in knalgele velden en daarna bij het rooien een mosterdgeel veld achterlaat. De kleurschakeringen in het glooiende landschap onder de prachtige wolkenluchten met boven je hoofd de schreeuwende buizerds speurend naar muizen en konijnen of hazen. Aan de kant van de weg sporen van dassen een enkel keer een wegrennende haas of een vluchtende ree.  Langs de weg her en der van die hagen , kenmerkend voor Limburg, waarin het wemelt van mussen. Nou, niet in Limburg, het kwettert er op los. Zwermen klapeksters vliegen op als je over een geploegde akker loopt.

SAM_0900 SAM_0899

Op de zwoele zomeravonden liggen we buiten op het gazon en zien de vrolijke zwaluwen die zich te goed doen aan  de talrijke muggen en vliegen. Ze kunnen er wat ons betreft nooit genoeg vangen. de zwaluwen worden in de schemering bijgestaan door de fladderende vleermuizen die zich bij daglicht zeer goed verborgen houden.   Tegen de avond genieten we van enorme wolken spreeuwen. Met een zoevend geluid vliegen ze op de mooie zomeravonden rakelings over ons hoofd op zoek naar een slaapplaats, om met z’n allen in een oude boom te schuilen en daar dan als ware het een ontploffing weer uit  op te vliegen door de ontdekking van een buizerd. De valkjes staan biddend stil boven de velden. En wij maar horen dat de mussen in Nederland op uitsterven staan.

SAM_0953Een grote uil duikt geluidloos omlaag vanaf de nok van het dak en zweeft over onze hoofden op jacht naar een prooi.. Even later klinkt zijn roep door de ingevallen nacht vanuit een hoge boom. Onze katten genieten. Ze scharrelen rond in de oude schuren en vervallen gebouwtjes. Ze vinden beschutting in de dichte begroeiing. Maar ze moeten zich af en toe ook lam geschrokken zijn. Hadden ze ooit eerder een koe gezien, een paard een haas, een agressieve marter, een das….het zijn allemaal ontmoetingen in onze achtertuin. Maar ook de katten zijn tevreden; nooit eerder vingen ze zo veel muizen en zelfs ratten en mollen. Een waar luilekkerland. We zijn samen op vakantie en er komt geen einde aan.

SAM_0949Wat is er mooier dan een zee van bloesem, zij het peren, zij het appel, zij het kersen? De grond hier zo vruchtbaar dat je de gewassen haast kunt zien groeien. De karakteristieke knotbomen her en der in de velden zien we langzaam uitbotten en groen worden.

SAM_0832

De knoppen worden bloesem, de bloesem wordt vervangen door frisgroene blaadjes, dan verschijnen de kleine appeltjes en langzaam komt er steeds meer rood terug in de fruitbomen…..eerst de kersen daarna de appels. De peren blijven groen, die hebben een schutkleur maar van dichtbij ziet een oude perenboom er op als een boom versierd met mooie groene lampjes, peertjes. In de herfst kleuren de bladeren van de peren dan weer zo prachtig geel. Als de plantages kalen worden de bestuivertjes extra zichtbaar. daarin blijven de prachtig gekleurde sierappeltjes heel lang hangen, een appeltje voor de dorst voor vogels als er een strenge winter uitbreekt.   In Heiloo is onze kersenboom al leeggegeten voor de vruchtjes rijp zijn. Maar in deze overvloed krijgen de vogels dat gewoonweg niet voorelkaar.

Deze weg vol afwisseling maakt het fietsen zelfs leuk voor iemand die nooit zo wilde sporten. Er kwam zelfs een computertje op de fiets….er werden records gebroken, En ik?
Als beroeps werkzoekende fietste ik in de ochtend met hem mee….dat geeft wat structuur aan de dag en bovendien was ik an.s de dood dat ik hem anders in de toekomst niet meer bij kon houden.OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Geen prachtig vakwerkhuisje in Noorbeek maar toch voelden we ons er meteen thuis. We zijn niet zo op moderne luxe gesteld. De term “gedateerd” in makelaarsbrochures wekt bij ons nogal eens de lachlust. Een keuken met een goed aanrecht en ruimte om goed te koken en gezellig te eten hoeft geen tienduizenden euro’s te kosten. Dat de kleuren uit de mode zijn? Niet erg. Geen afwasmachine? Afwassen met z’n tweeën is echt niet zo zwaar…..zelfs wel gezellig. En met een paar gasten is het ook echt nog wel te doen.
Eerlijk is eerlijk, deze keuken

is wel echt aan vervanging toe…aanrecht niet diep en niet hoog genoeg en het oude graniet is gescheurd. Er hangt een giga-boiler en het water moet je zelf mengen met een koud water en een warmwaterknop. Er staat een gasfornuis uit het jaar dat het huis gebouwd werd…1967. Het gas is werkelijk veel heter dan we gewend zijn. Het eten smaaOLYMPUS DIGITAL CAMERAkt prima. Een beetje heimwee naar de gezellige grote keuken in Heiloo hebben we wel,
De badkamer…. Tja, niet erg groot maar wel groot genoeg voor een lekkere douche en een wastafel. Zou je beter schoon worden in een badkamer van 20 vierkante meter?

Er zijn twee kelders maar die zijn helaas afgesloten voor ons, de huurders.  Een ervan is zo’n oude tot de verbeelding sprekende gemetselde gewelfde kelder.

En er is een bijkeuken …..in april is die onwijs koud, het lijkt wel een koelcel.
Maar de omgeving maakt alles goed. De bomen botten uit, de tuin staat vol sleutelbloemen…de appels en kersen komen in bloei en er zijn zoveel vogels. Mussen met uitsterven bedreigd? Nou niet hier. Je hoort en ziet ze overal en ze vliegen speels de uitzichtbb15hagen in en uit als je over de kleine landweggetjes rijdt. een hollewegHet heuvelland tooit zich in oneindig veel kleuren groen. Geen enkele akker blijft langer dan een week kaal. Als je drie dagen niet thuis bent is de omgeving al weer veranderd, zo vruchtbaar is het Mergelland.

Het huis bleek toch iets minder rustig te liggen dan we dachten. De mensen gaan hier veel vroeg naar het werk en om half zeven in de ochtend dreunden de auto’s zo hard voorbij dat ik wel wakker werd. We dachten allebei even dat we het raam open hadden laten staan…. de beglazing kende duidelijk geen isolatie. Een beetje stom misschien , de rustige kamer aan de achterkant hadden we uitgeleend aan een gast….daar was niet alleen het uitzicht mooi, kon je de zon zien opkomen boven de akkers en werd je bovendien gewekt door het geFoto0084fluit van de vogels .Het was een heel mooi voorjaar en we ontbeten vaak buiten in de zon…. heerlijk beschut. En ’s avonds was het verkeerslawaai voorbij en genoten we van de stilte zoals die niet op veel plaatsen in Nederland meer te ervaren is. Zwermen met spreeuwen zoefden over onze hoofden. Een uil zat op het dak en zweefde geluidloos rakelings over ons heen. We zagen grappige insecten zoals de kolibrivlinder en  de oranjetipvlinder.
Wat is eigenlijk luxe?

minpuntjes

OLYMPUS DIGITAL CAMERAEerlijk is eerlijk, we ontdekten ook wat nadelen aan het oude huis. Er was behangen door iemand die daar geen aanleg voor had, de gordijnen pasten niet, er zaten veel vliegen in de tuin en dus in huis en later ook muggen en als de nachten koud waren of de dagen dan bleek de oude moederhaard de slechte isolatie van de muren nauwelijks te kunnen compenseren. Toch voelden we ons steeds gelukkiger.
De katten waren in hun element en hielpen dapper mee met het bestrijden van de muizenplaag. Ze kregen bezoek van een autochtone kat. Overigens moet het voor onze katten een zeer verrassende verandering geweest zijn. Hadden ze ooit eerder koeien ontmoet, Schapen en paarden in hun territorium gezien? Hoe konden wij hen voorbereiden op een ontmoeting met een das, een marter? Moesten we hen beschermen tegen des vele buizerds die je de hele dag hun kreten door de lucht hoorde uitstoten? De kleinste kat, Kaatje schrok zich in en van de eerste week rot van een konijn dat opeens door de tuin huppelde. Ze sprong eerst recht omhoog, rende er hard vooruit en ging in de deuropening SAM_5198OLYMPUS DIGITAL CAMERAzitten bijkomen van de schrik. Dat is andere koek dan honden. De eerste maanden
Het kleine katje dat zich in het Noorden nooit ver buiten de tuin had gewaagd in tegenstelling tot onze ouwe Raya die, nieuwsgierig, gewoon ver met ons meewandelde. Een aantal keren heb ik gedacht dat kaatje verdwaald was of platgereden. Vorige week was ze 6 dagen weggebleven….ze komt altijd weer terug.

Nog even verder met de minpuntjes?
Geen wc op de begane grond en als je op het kamertje naast de wc probeert te slapen moet er niemand doorspoelen.
Als iemand de kraan of douche gebruikt hoor je het ook in de slaapkamer waar een wastafel loopt.

Onze liefde voor de omgeving werd  dus veroorzaakt door de plek en de weg ernaartoe en de stilte en de mooie tuin met de schilderachtige deuren naar de stal en de hoogstamboomgaard in de achtertuin.
Sentimenteel misschien maar….. je lekker voelen in je huis is toch waardoor je je lekker voelt in je vel.

nummer 15

keukenBB15 voortuinbb15

Het duurde niet lang voordat we begonnen met plannen maken voor het kopen van het huis ….niet duur toch? 224.500 euro. Dat wil zeggen, naar randstadsbegrippen is het goedkoop. De Limburgers om ons heen vonden het buitensporig. Je kunt ook een stuk land kopen om er meteen een modern huis op te bouwen.
Kan waar zijn maar: verkeerde plek! Wij houden van huizen met geschiedenis.
Toch gingen we erop uit. Voor dezelfde prijs kwamen we in huizen die “ïnstapklaar” waren, zelfs met sauna, garage, vloerverwarming….

De fietsafstand was natuurlijk ook van groot belang. Mijn eigenzinnige man wil en wou nu eenmaal niet leren autorijden en is nu zo blij dat hij openbaar vervoer heeft kunnen verruilen voor een tochtje op de fiets.
Hoe meer we rondkeken, hoe meer we wisten dat we dit in ons hart mooie vonden, maar objectief beschouwd te duur. Wat bleek?
Het huis, met stallen stond al 12 jaar te koop. Het bleek een erfenis van drie erfgenamen. Het huis was in 1967gebouwd op de fundamenten van het middenstuk van een oude boerderij. In die tijd kwam niemand in opstand tegen afbraak. De overleden ouders wilden mee in de moderne tijd. Een gewoon huis naast de boerenstallen, een huis met een doorzonkamer , uitzicht op de tuin voor en achter. Het enige wat bewaard bleef van het oude woonhuis was de oude gewelfde kelder.
Nog veel langer geleden stond er een Limburgse hofboerderij. Daardoor lijkt het huis van de buren er strak tegen aan gebouwd, maar oorspronkelijk was het een geheel.Begin mei gebeurde er opeens heel veel. De huurbaas kwam ons vertellen dat de belendende stallen verkocht gingen worden. de aanstaande koper was van plan een muur om onze achtertuin te bouwen want met buren wilde hij niets te maken hebben. Hij had slechte ervaringen met buren.
Daar gingen onze plannen. Al het mooie, schilderachtige in de tuin zou verdwijnen.
We hadden al gelezen op de site van de makelaar:

Midden in het historisch dorpsgezicht Bruisterbosch bieden wij deze schuren, bijgebouwen en boomgaard aan. U heeft de mogelijkheid de schuren en bijgebouwen te transformeren naar twee nieuw te bouwen woningenVraagprijs: € 265.000,-       Object:
Momenteel vindt u op dit perceel enkele grote schuren en bijgebouwen voor voormalig agrarisch gebruik. Er zijn diverse functies voor de bijgebouwen en schuren te bedenken. Ook heeft u de mogelijkheid om de schuren af te breken waarvoor u in ruil twee nieuwe woningen terug mag bouwen! Deze zijn met de lange zijde gericht op het zuiden waardoor twee zonnige woningen te realiseren zijn! Er is tevens een prachtige oude hoogstamboomgaard, die enkele jaren geleden volledig gerestaureerd is, waardoor er een mix van oude en vitale jonge fruitbomen, appel, peer, pruim en kers, is ontstaan. Deze restauratie heeft tot een prachtige kwaliteitsverbetering geleid.
Bestemmingswijziging:
Er zijn diverse functies voor de bijgebouwen en schuren te bedenken. Ook heeft u de mogelijkheid om de schuren af te breken waarvoor u in ruil twee nieuwe woningen terug mag bouwen! Het bestemmingsplan voor het perceel is recentelijk aangepast. Op dit aangeboden perceel mogen een twee nieuwe woningen gerealiseerd worden. Deze twee nieuw te realiseren woningen mogen gebouwd worden binnen het vlak van de bestaande bebouwing van de haaks op de weg gelegen schuur. De wijziging in een woonbestemming heeft als gevolg gehad dat het agrarisch bouwvlak is verdwenen.
Het nieuwe bestemmingsplan ‘Bestemmingsplan buitengebied 2009, Bruisterbosch 15 te Sint Geertruid’:
Het aan de straat gelegen gedeelte van het perceel heeft de bestemming ‘wonen’ en de boomgaard op de achterliggende grond heeft de bestemming ‘agrarisch met waarden’. Tevens heeft het gehele perceel de dubbelbestemming ‘archeologie/ beschermd dorpsgezicht’.
“Belangrijke regels met betrekking tot het bouwvlak dat voor beide woningen gezamenlijk geldt:
a. de voorgevelbreedte van een woning zal ten minste 5.00 m bedragen;
b. in ten hoogste 2 bouwlagen mag worden gebouwd;
c. de goothoogte mag ten hoogste 6.50 m bedragen;
d. gebouwen mogen plat, met setback of met een kap van ten hoogste 60° worden afgedekt;
e. vrijstaande woningen zullen aan beide zijden en halfvrijstaande woningen aan één zijde op ten minste 2.50 m uit de zijdelingse perceelgrens worden gebouwd.
f. de woningen mogen max. 1000 m3 per stuk bedragen”
Wanneer u voor de ontwikkeling van twee nieuwe woningen kiest dienen de overige bijgebouwen te worden teruggebracht tot ten hoogste 100 m2 per woning. Het college van B&W kan nadere eisen stellen ten aanzien van de situering van bouwwerken en de omvang van de tweede bouwlaag.
Het bouwvlak voor de twee woningen samen bedraagt ca. 270 m². Het perceel heeft een totale oppervlakte van ca. 3.418 m². Het perceel maakt onderdeel uit van het kadastrale perceel bekend als: SINT GEERTRUID A 2381 met een totale oppervlakte van 4.157 m².

Beschermd dorpsgezicht ?????

Er staan hier nog een paar redelijk onderhouden Limburgse carréhoeven. De grootste wordt bewoond door een adellijke familie. De huidige eigenaar is om zijn rechten te behouden op 6-jarige leeftijd bij zijn familie in België weggehaald en hier op school gezet tussen de boerenbevolking. Zijn moeder de gravin die hier ook wel vaak was had een sociaal hart en deed vaak een goed woordje voor de gewone man bij de burgemeester n geval van ambtelijke onenigheden die over kleine regeltjes ging. De familie is geliefd.

In de 60 jaren was men in deze omgeving ook op de moderne toer en veel oude (vakwerk)boerderijen maakten plaats voor iets moderners. De landerijen werden herverkaveld, hoewel ze ook nu nog redelijk vaak versnipperd liggen. Het beschermde dorpsgezicht is wat laat op het dorp gestempeld. Beter laat dan nooit.
Bestudering leerde ons dat het vooral om het silhouet van de bebouwing ging en om het in stand houden van de hoogstamgaarden,  voor zover nog aanwezig en grenshagen en oude knotbomen.
Het karakteristieke Mariakapelletje stamt uit de jaren dertig, nog niet zo oud dus maar net zo leuk.

De Roosenhof , Bruisterbosch

De Roosenhof , Bruisterbosch

We hoorden dat het complex 12 jaar oud bruisterboschgeleden te koop was gezet voor bijna 6 ton….wel een beetje duur!
De erfgenamen waren lekker gemaakt door de een of ander nog net in de tijd van de torenhoge huisprijzen die net begonnen te kelderen. Een makelaar had de slimme truc bedacht het geheel te splitsen en de gemeente te vragen om een bestemmingswijziging waardoor het oppervlak van de stallen bouwgrond wordt zodra de oude gebouwen zijn afgebroken en bouwgrond is duurder.
Op die manier dachten ze dezelfde prijs te kunnen handhaven als je de prijzen van beide delen bij elkaar telt.
Ooit bood iemand 5 ton. Toen te weinig. Nu zouden ze er blij mee zijn, maar ja.
Achter de feiten aanhobbelen werd het.
Wij reageerden teleurgesteld. Jammer dan zullen we het huis niet kopen, en wie eigenlijk wel?

destal3Toen Gemma, de oudste zus die alles regelde en bijna dagelijks vanuit |Maastricht hier in de tuin kwam rommelen ons spijtig vertelde dat ze eigenlijk liever ons als eigenaren zagen en “als jullie volgende week kunnen betalen dan gaan we niet met deze kopers verder want die man heeft geen liefde voor de boerderij|” dachten we: Wat ontzettend jammer!
In dat weekend, het weekend van de Volta in Limburg kregen we hulp.
Iemand kon ons helpen met wat financiële ruimte en we kode stalnden bieden, we hadden hoop.
Het bleek te laat….zonde. De familie durfde de verkoop niet af te breken ook al zou het volkomen legaal zijn. het erfgoed is tot op heden, 9 maanden later nog altijd iet verkocht.
Achteraf ben ik hen dankbaar voor het afslaan van ons vorstelijke aanbod.

 

Bruisterbosch 13

bb13Om toch ons zin te krijgen besloten we beter te kijken bij de “buren
Het leek een bouwval maar bij nader beschouwing was de constructie van het huis oké. het huis was authentieker en mooier. Er zit een prachtige kelder onder. De bouwkundige staat prima , heel erg veel ruimte, bijna vrijstaand. Welbeschouwd was nummer 15 helemaal NIET vrijstaand……alleen van binnen was een totale vernieuwing onontkoombaar. een mooie woonkeuken maakte ons enthousiast, vooral ook door het museumstuk dat er stond. Toch nog weer iets gedateerder dan de keuken van de buren:

keukenbuister13keukenBB15

En buiten? buiten was er ook werk voor jaren. Maar als je de prijs nu laag kon houden zou dat toch uitbesteed kunnen worden.
We hoorden van buurtbewoners prachtige verhalen van de buurtbewoners over de man die daar 96 was geworden.
Sjeuk. Ja hij was een beetje…eh, nou ja….eh..ANDERS hè?
een rommelaar eerste klas maar wel aardig. Hij had twee kinderen die wat minder begaafd waren en die hadden nu het huis geërfd

De binnenkant was lachwekkend zo’n badkamer zie je niet alle dagen! Origineel en creatief toch? De man die de bouwkundige keuring kwam doen vroeg beleefd of hij er een foto van mocht maken.badkamer13
Duidelijk,het huis moest totaal gestript worden, alle binnenmuren en de trap en de vloeren schreeuwden om vernieuwing. de oude Sjeuk die hier zijn laatste levensdagen gesleten tot hij 96 was, had met veel fantasie zijn huis onderhouden en aan zijn behoeften aangepast en uiteindelijk gedacht….als het niet instort en de kachel brandt, dan is het goed.

Toch zagen we mogelijkheden en de prijs was laag. Een joekel van een keuken en ruimte voor heel veel tuin en heel veel mogelijkheden voor de serie bijgebouwtjes aan de zijkant.
Eerst nog 8 maanden huren en in de tussentijd verbouwen.
we zochten contact met plaatselijke aannemers, gelijk een goede manier om in te burgeren.
Nummer 13….was het een veeg teken?
We hadden ons meteen op moeten geven voor
bouwval gezocht
of een soortgelijk tv-programma.
We begonnen plannen te maken….
Er tegen aan!!!!!!
We boden en
Twee dagen later: geaccepteerd.!!!
Huh????
Te veel geboden?
Wel eerst nog het een en ander onderzoeken.

er is weer hoop

Wie schetst onze verbazing toen we een week later hoorden dat de koop niet doorgegaan was. “Er is dus weer hoop voor jullie…..”
He???
“Ja , had mijn broer je nog niet gemaild?.We hebben de onderhandelingen afgebroken, we vonden het geen prettige man, die koper.
Verder wilde ze er niet veel over zeggen. Maar zoveel was wel duidelijk: de familie voelde zich gestoffeerd door de adspirant koper.
Er was weer hoop!
Ik kon haast niet wachten tot Jouke weer thuiskwam om het te vertellen De verkoper van de stallen die eigenlijk bij “ons” huis behoren was afgehaakt. Op de een of andere manier hadden de beide partijen ruzie gekregen.
Vrolijk fluitend fietste ik verder de heuvel af naar het dorpje twee kilometer verderop om een paan paar boodschappen te halen voor het avondeten.
Het idee dat we binnenkort niet meer verder zouden hoeven zoeken op Funda en een eindeloze hoeveelheid huizen zouden hoeven bezoeken gaf een heerlijk gevoel…
Ik ben in mijn leven al zo vaak verhuisd en weet dat het een vermoeiende bezigheid is, het weerhoud mij ervan om me naar believen te concentreren op zeken die me diep interesseren.
Gert was net zo blij als ik –of nog blijer???)- we maakten plannen om de aankoop zinnige bestemmingen te geven:

*Een goedkoop fietshotel voor fietser die willen fietsen en slapen, een lekkere douche, een goed ontbijt en een plaats om aan de fiets te sleutelen en eventueel lekker in de tuin te zitten bijkomen.
Geen luxe kamers. Als je komt om te fietsen heb je vooral een lekkere slaapplaats nodig. De luxe van de sportieve fietser is de omgeving en een goede fiets.
Voor de echte sporters blijft er weinig tijd over op een een stoere fietsdag om de luxe van een duur hotel financieel verantwoord te betalen.
*Een lidmaatschap van vrienden van de fiets leek ons ook wat. Daarmee bied je ook wandelaars een slaapplaats tegen ongeveer de kostprijs van ik geloof 18 euro per nacht.

*Een tuin waar je high en low tea kunt drinken met fruitige versnaperingen uit de streek en jams kunt kopen.
*Een paar ezeltjes en schapen en kippen.
*Een mooie moestuin en uitbreiding van de hoogstamboomgaard.
*Een streekmuseum met ruimtes voor lezingen te geven door de leden van de takrijke heemkundeverenigingen in de buurt en mogelijkerwijs ook gasten die van wat verderweg komen.
In dat streekmuseum veel voorwerpen die het boerenleven van de afgelopen eeuwen hier zouden verbeelden en uitleggen. Dit gebied is al zo vreselijk lang bewoond, werd hier vuursteen gewonnen en de Romeinen scharrelden hier ook rond.
Archeologen kunnen hier hun lol op, er is veel te vinden in de grond en dus ook gevonden.
*Mijn broer de egyptoloog die ook veel archeologisch werk heeft verricht zou hier ook wat kunnen vertellen en zo zou het stokje vanzelf doorgegeven kunnen worden.
Lezingen over de bokkenrijders.
*Vertelavonden door mensen uit de streek, verhalen van vroeger.
Verhalen over de bokkenrijders die hier huishielden.
(Hier vlakbij sgalgtaat een monument ter nagedachtenis aan de laatste bokkenrijder die hier in de 18de eeuw is opgehangen) Banholt is een dorp gelegen op de weg van Margraten en Mheer. Om bij het Wegkruis Anthoon Overkorn en Leonard Eijssen te komen gaat men via de Bredeweg richting Reijmerstok.bokkenrijder
Na een 500 tal meter slaat men een halfverhard weggetje in. We volgen de weg, een plaats Bruisterbosch genoemd, en steken de Eijsderweg over op de plek die De Galling wordt genoemd. Hier stond in de 18de eeuw de galg waar op 6 november 1776 zeker twee zogezegde bokkenrijders werden opgehangen.

*Lezingen door de pomologe uit Nederlands en Belgisch Limburg.
*Workshops over het inmaken van fruit, het bakken van vlaaien het bereiden van zuurvlees,
*Tegelijk zouden we in de tuin ook een leuke omgeving voor kinderen kunnen maken met aaibare dieren, pingpongtafel, trampoline, klimtoestel…. Lekker simpel maar leuk voor de kinderen die met hun ouders meefietsen of wandelen of wellicht voor kinderen die ik zou helpen bij het wegwerken van leermoeilijkheden.
*Het organiseren van akoestische ontmoetings- en samenspeeldagen voor amateurs die zich willen presenteren aan elkaar of gewoon willen oefenen en anderen in een mooie tuin in een muziekpaviljoen en daarna van het mooie Limburg willen genieten…
Ierse muziek, volksmuziek kerstliederen uit alle landen, etc.

Kortom, we bruisten van ideeën in het Bruisterbosch.

Toch 13

We hadden zoveel geprobeerd en geboden om met financiële hulp van mijn broer het gehele pand te kopen. En onze reactie was nu een beetje: Nou hoeft het niet meer. We hadden de bakens verzet en onze plannen inmiddels helemaal op de vernieuwingen bij de buren gericht. Het zou wel een heel groot project worden maar Jouke had er vreselijk veel zin in. Eerst het huis met de oude kelder. De keuken zou een prachtig middelpunt worden met de zwart-witte tegels. Het oude fornuis dat er nog stond zouden we naar de serre verplaatsen. Se serre zou verhoogd worden en een prachtige plek zijn om van de tuin te genieten.
De trap naar boven moest wellicht verplaatst…maar die moest sowieso vernieuwd. Misschien zelfs wel verplaatst.
De kamer aan de straat zou en bibliotheek worden en de kamer daartussen in een ….tv- zitkamer.
Dan waren er boven nog 5 kamers van verschillende grootte en een toilet. In verband met logees zou daar een eenvoudige extra badkamer moeten komen.
Alle muren behoefde opnieuw bekleed te worden, het stucwerk verpulverde als je eraan kwam.

De originele badkamer zouden we wellicht een andere ingang geven en uiteraard opnieuw moeten betegelen Maar uit curiositeit zouden we een deel van de muur heel houden en in de vorm van een tegeltableau ergens een mooi plaatsje geven.
Dan stond er een kas met ingestort glazen dak half voor de serre.
De eerste ingeving was; slopen! Het ontneemt uitzicht maar gaandeweg ontwikkelden we andere ideeën. Er zat ook een schoorsteen: je zou er ook een wintertuin optima forma van kunnen maken. Een houtkachel erin glazen dak , half terras half tuin. Een sluisje van het huis ernaartoe. Wel het gebouwtje dat daar dan weer tegenaan geplakt was slopen. Dan zouden we door de glazen wand vanuit huis of elders zicht over het heuvelland hebben.
Al snuffelend stuitten we in het af te breken pand op een enorme partij grappige raamkozijnen met gebogen bovenzijde en ruiten erin. Daarvoor was vast iemand of iets te vinden. Er er lagen veel zakken met puin…
hm, ook stukjes gebroken dakbedekking met asbest.

En dan….de gebouwtjes aan de linkerkant van het terrein.
Buurman Guus had ons al op het hart gedrukt: niet slopen zorg dat je altijd voldoende laat staan om terug te mogen bouwen zonder vergunning. Er heeft een echt huis gestaan. Het was een rijtje gebouwtjes van echte mergelstenen. Aan de achterkant zagen we dat in diverse jaren kinderen hun naam erin gekerfd hadden en andere onzin. Mergel is zacht en nodigt aan sommigen blijkbaar uit tot vernielen van andermans eigendom. Gekken en dwazen signeren muren, bomen en glazen.
Mijn historicus broer kwam langs en zag ook sporen die ontstaan zouden zijn door steeds met vingers een heel klein beetje muur mee te nemen uit grond van verering…dan zie je twee gleuven in de muur..krabsporen. Vaak gezien op oude heiligdommen.
Of het waar was wisten we niet maar het idee alleen al , was leuk en sloot mooi aan bij de spannende verhalen over de bokkenrijders in Bruisterbosch.
We hadden al lang uitgezocht dat we op een van de oudst bebouwde plekjes van de regio zaten. juist de driesprong van dit huis stond al beschreven in hele oude boeken. Wie weet hoeveel Romeinen hier hun sporen hadden nagelaten. De heemkundeverenigingen berichtten over heel wat historische vondsten. Niet zo gek natuurlijk want er waren in deze streek heel wat vuursteenmijnen te vinden ook.
Prachtige grotten en gangenstelsels met mergel waarin je knollen of pijpen ziet van vuursteen. de omgeving voor een ouderwets, spannend jongensboek.

Aan ons dus om er weer iets moois van te maken.
We bestudeerden oude landkaarten en keken nog eens en nog eens naar wat er stond en hoe het er stond. Er ontbreekt een huisnummer.
we wonen nu op nummer 15 we willen nummer 13 kopen maar de volgende buurman woont op nummer 9
Misschien omdat die huisjes ooit een ander nummer hebben gehad. Interessant.
En het is goed voorstelbaar dat het paadje tussen de twee percelen ooit een doorgaande landweg is geweest.

Onze fantasie was zeer actief: We zagen dat het voorste gebouwtje een raam had met uitzicht op tuin en weg…. Binnen was reeds een afvoergat…..het zag eruit alsof er een wc had moeten komen. Er was duidelijk vooral in geknutseld. Maar de afmetingen zouden ruimte bieden voor een mooi extra huis met verdieping. Welbeschouwd beter als muziekstudio dan onder de grond zo als mijn gitaarspelende man in gedachten had.
De deur kon niet geopend worden, het stukje muur boven de deur zou eruit kunnen vallen.
maar..illegaal de grond betredend had ik reeds gezien hoe je naar binnen kon. Via de “garagedeuren”ernaast kon je veilig naar binnen. Behoedzaam gingen we de trap naar de vliering op.De trap was stevig genoeg . Her en der zagen we gaten in het dak en nu werd ook duidelijk waarom de pui boven de ingang stuk was. Door ontbrekende pannen was de nokbalk doorgerot en daardoor was het totale pannendak gaan zakken. Die krachten waren te veel. herstelbaar wel. de muren zijn goed de vloer is goed. De hoogte is goed voor een eerste verdieping.
De garage, bekleed met oude deurpanelen en oude raampjes zou een mooie ruimte zijn om auto’s neer te zetten. Verder langs de rij met gebouwtjes naar achteren. Nog een garage zonder deuren, een oude bietenkelder  van boven te vullen en waarin een stenen trap naar beneden. Er lag een enorme voorraad zwarte dakpannen. Het was er meer dan 2 meter hoog. De katten hadden hier al eens geschuild. Dan nog een gebouw. Intrigerend. Wat was het ooit geweest?
Kippenren?
Duivenhok?
Er zaten veel glazen ruitjes. Voor de toegangsdeur lag een betonnen plaat “terras” en daarboven een overhangend dak.
We zagen ons in gedachten al lekker in het zonnetje genieten van een hapje en een drankje en ondertussen ook van de tuin rondom.
Na onderzoek wisten we dat het heel lang geleden ook een varkensstal geweest moest zijn. Er waren kleine deurgaten in de muur die dat verrieden. We konden er een prachtige kas van maken. Wellicht toch dat andere ding afbreken. Achter dit gebouw stond nog iets van hout geknutseld. Muren die helemaal waren opgebouwd uit oude deuren, schuifdeuren. Een dak op stal en hier van asbestplaten en alsof het misschien toch ooit mooier had moeten worden lag er nog een fikse stapel ongebruikte asbest golfplaten en ook een flinke voorraad oude brandwerende plafondplaten. Overal stond zooi. In gedachten zag ik een container die drie maal gevuld moest worden voor we onze tuin tot een paradijselijke omgeving zouden hebben omgetoverd.

Om zeker te weten dat onze plannen niet volkomen irreëel waren lieten we een aannemer komen , een man uit de buurt, het gehuchtje 3 km verderop. Een telg uit een familiebedrijf waarover ik van verschillende mensen goede verhalen had gehoord. Wat vond hij ervan?
Ook hij was verbaasd over wat het geheel te bieden had de prijs die hij berekende om, alleen het huis op te knappen
vloeren, bekabeling,trap,muren, kozijnen.
Hij wist wie hij zou laten werken, waar de spullen gekocht zouden worden…€ 80.000 en dan heeft u een heel mooi huis.
Toen hij later nog een keertje terugkwam in gezelschap van twee familieleden die in hetzelfde vernband meewerkten hadden die nog prachtige plannen om te zorgen dat het huis ook in vernieuwde staat mooi zou passen in het traditionele landschap.

We lieten een bouwkundige keuring doen. Je weet maar nooit. Geen onoverkomelijke bezwaren, de fundamenten van het huis zijn in weerwil van wat je van buiten zou verwachten, goed.

Het leek toch verstandig in deze buurt ook de grond van het erf aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Zuid-Limburg is berucht vanwege verwerking van zinkafval in puin om paden te verharden zoals elders asbest.   Een werknemer van een onderzoeksbureau kwam elke dag langs het huis en wilde ’s ochtends om 7 uur wel even vrijblijvend advies uitbrengen.

Ja , het zag er wel verdacht uit.
We overwogen de noodzaak van het onderzoek. Als je groente wil verbouwen….tja maar daar zouden we toch het erf niet voor gebruiken. Anderzijds begonnen we ons af te vragen of ook de rest van het land vervuild zou kunnen zijn. IJskasten begraven in je tuin geeft nu eenmaal niet het idee dat de eigenaar erg zorgvuldig omgesprongen was met vervuilende zaken.
Hij was een rommelaar geweest van de ergste soort met twee minder begaafde zoons. Een aardige man maar een knutselaar van het soort dat je tegenkwam in Help mijn man is klusser. Maar metselen kon hij als de beste verzekerde de buurt ons. Ze verhaalden ons over hoe huizen of delen van huizen door samenwerking van de bewoners van het buurtschap tot stand zijn gekomen. Ik zie in gedachten taferelen voor me zoals ik ze zag toen ik met mijn jonge dochtertjes op tv naar “het kleine huis op de prairie” zat te kijken. De pioniers die naar het westen trokken; de gemeenschapszin was dus ook in ons eigen land nog heel normaal.
Stel je voor dat de gemeente ons ooit zou verplichten tot schoonmaak van het perceel… et is onwaarschijnlijk maar toch, je kunt eraan failliet gaan. Een paar honderd meter verderop ligt bos. We hoorden dat daar vroeger een vuilstort lag. Er lag van alles, ook zaken die nu in een milieustation zouden moete worden ingeleverd. Onze leeftijdgenoten speelden destijds argeloos tussen die rotzooi. Vooral jongetjes , want je vond er wel eens spannende dingen. De gemeente had een geweldig simpele manier om de rommel weg te werken.: een hoop grond erover heen en beplanten met bomen. Klaar is Kees!
Durven we het risico te nemen?

In de avonduren zat Jouke op de computer driedimensionale plaatjes te maken van het huis zoals het was en van hoe het kon worden. De plannen groeiden en we kregen er ondanks de risico’s steeds meer zin in. Een project, een enorm project maar iets waaraan we samen zoude werken. We zouden iedereen versteld laten staan. Het uiterlijk van het liefelijke plekje zou ervan opknappen.
Toch vroegen we ook een asbestsaneerder om een oordeel te vellen. Ongelukkigerwijs kwam de jonge man die poolshoogte moest nemen en ook monsters moest meenemen op zo ongeveer de warmste dag van de zomer. Hij kwam van ver en stond ook nog lang in de file. Terwijl ik in de tuin probeerde verkoeling te vinden in de schaduw in de achtertuin waar de thermometer ruim boven de 30 draden aangaf, kwam hij aan. Het liep tegen half vier. Het was een nogal overgewichtige jongen. Hij wist niet dat hij niet alleen voor het huis maar ook voor de bijgebouwen en het erf kwam. Vloerbedekking, schoorsteen, golfplaten, vensterbanken , dakbedekking…
Oh ja de vliering. Er was geen vlizotrap. Het vergde een klimpartij maar daarvoor had j=hij gelukkig een uitschuifladder in zijn auto. Hier vooraan is het goed” sprak hij . Ja zei ik, maar daar achterin door dat gat in de muur dat deel is vol asbest, er liggen zelfs allerlei gebroken en verweerde stukjes.
Kun je daar komen dan? Ja hoor, mijn man is er ook naartoe gekropen. Feitelijk was dat niet helemaal waar maar, hij had zijn monsters nodig. Zwetend als een gieter worstelde hij zich op de bloedhete vliering naar achter. We boden hem een verkoelende drank aan en hoorden dat we binnen een week de uitslag konden verwachten

Die kwam:
Als we de sanering door een officiële saneerder zouden laten uitvoeren zouden we voor alleen het woonhuis al 20.000 euro kwijt zijn. Toch wel veel geld.
Inmiddels had mijn man al lang uitgezocht hoe hij het zelf kon doen. 30 vierkante meter asbest mag je bij de gemeente per jaar kosteloos inleveren. De bouwvakkers hadden ons al toegezegd dat er met hun pasje ook zo’n hoeveelheid zou kunnen worden ingeleverd. Met zijn chemische opleiding wist hij wat de gevaren zijn. Na het bestuderen van een aantal filmpjes was het duidelijk: alle voorzorgsmaatregelen die de erkende asbestsaneerders in acht moeten nemen zou je zelf ook kunnen nemen. Speciale stofmaskers waren te koop, je moest de zaak goed nat houden en dat was in geval van een leeg huis dat toch totaal gestript moet worden niet zo moeilijk, dan zou je het zelf kunnen doen. Zouden we te veel materiaal hebben om in te leveren dan was er op ons terrein plaats genoeg om het een aantal jaren op te slaan. Er was een wet in de maak om de sanering te subsidiëren of kosten neutraal te maken. De grootste kostenpost van de officiële sanering zat hem in het aanvragen en het afzetten met linten en maanmannetjes. Als het terrein verontreinigd mocht zijn dan zou het nu ook gevaarlijk zijn.
We besloten door te zetten. Ik maakte vast een begin met het wieden in de tuin en we wachtten op de afwikkeling van de verkoop. Het was niet zo eenvoudig omdat de erven enerzijds onder curatele stonden en één van hen zelfs niet zelfstandig woonde. We maakten op een avond kennis en ons bleek dat een van de jongens
Een man inmiddels, niet eens op de hoogte gesteld was van de verkoop. Niet hoog begaafd maar wel op de hoogte van allerlei zaken van het huis en ook op de hoogte van het gedoe over een klein stukje grond voor het huis van nr. 13. Onder de dakgoot langs de muur hoorde volgens het kadaster een stuk grond bij nr. 13.
Ja dat klopt. Vroeger konden we via de zolder zo bij elkaar naar binnen lopen en toen er een stukje aan het huis van nr. 15 werd gebouwd hebben ze eigenlijk op de grond van mijn vader gebouwd.

Nu werd het ons duidelijk wat er aan de hand was. De verhuurster had ons al laten weten dat er een klein stukje niet van hun was.
De verkopende makelaar had ons laten weten dat de erfafscheiding bij verkoop van nr. 15 zodanig zou worden veranderd dat de “buren” het stukje grond om niet in handen zouden krijgen.
Eigenlijk vonden we dat gek….. waarom niet kopen. Ze hadden het al enigszins onrechtmatig in bezit genomen en het zou logisch zijn als de muur vrij bleef en dakwerkzaamheden ook op eigen terrein zou kunnen plaatsvinden
Nou ja, minor problem

 

De afwikkeling duurde eindeloos. De hoop dat we in juni konden beginnen en voor november zover zouden zijn dat we in het huis op de begane grond zouden kunnen wonen onder in elk geval een nieuw dak verdampte.
Ook de makelaar werd er wel wat wanhopig van. We moesten wachten op een notaris die de executeur testamentair was en op de voogden. Het werd ons duidelijk. Voor de beheerder van de erfenis had de verkoop geen enkele prioriteit. Het wachten gaf ons ook extra tijd om na te denken.

Moesten we niet alsnog een constructie bedenken om de verkopende partij in geval van tegenvallende saneringskosten te laten meebetalen.
De makelaar stelde: wij kunnen alleen maar zeggen dat wij geen weet hebben van verontreiniging. (Tja en hij die het wel kan weten ligt op het kerkhof) En de erven hebben niet de geldelijke middelen om onderzoek te betalen (lekker makkelijk). Met regelmaat kwam toch het dilemma in ons boven.
Onze kinderen verklaarden ons voor gek en helden hun hart vast. 27 augustus kwam dan eindelijk het nieuws: het voorlopig koopcontract kon worden ondertekend. Opluchting.

Toen we een paar dagen later met het contract in de handen thuiskwamen vroeg een aantal omwonenden hoe het ervoor stond. Weer kwamen verhalen over verontreiniging naar boven en kosten van sanering. Ach. Maar toen we die middag bij de campingbaas binnenstapte en hij ons vertelde hoeveel koelkasten er in de tuin lagen en hij ons vroeg waar eigenlijk die silo’s waren gebleven die de oude man met van alles had volgestort en hij ons bovendien vertelde hoe de man als een dwaas zonder enig begrip van de gevaren was omgesprongen met landbouwgif dat hij overal en nergens vandaan haalde moesten we toch even slikken.
Het was vrijdag. De volgende dag bij de koffie begonnen we allebei haast tegelijk: Voel jij wat ik voel? Moeten we dit toch niet terugtrekken? Het kan. We hebben drie dagen tijd om ons te bedenken. We zitten èn een paar jaar in de rotzooi èn we kunnen de kosten niet werkelijk overzien als het nu n/mogelijk nog meer blijkt te zijn. Wie weet op wat voor onaangename verrassingen we nog stuiten?
Dat kan genoeg stress veroorzaken om aan kapot te gaan.

We waren het eens met pijn in het hart. De plek was ons lief en de plannen waren goed maar de beslissing was tap gemaakt. We geven het terug.
Het idee dat we weer naar een huis zouden moeten zoeken gaf me het gevoel van loden schoenen aan mijn voeten maar er was geen andere keus. Toen ik even later omhoog fietste naar de supermarkt voelde ik mij krachteloos en begon een deuntje te huilen
De kinderen reageerden juichend

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.