De belevenissen met mijn groene Toyota Yaris verso

We schrijven november 1999. Mijn man komt tot de ontdekking dat ons Fordje aan de oude kant is en is bang dat hij niet door de apk keuring heen zal komen zonder dure reparaties in het nieuwe jaar. We moeten dus op korte termijn een nieuwe auto kopen.

De kinderen spitsen hun oren en reageren verheugd: een nieuwe auto….Maartje oppert gelijk : Kopen we dan een rooie? Suzanne vraagt of we er dan een nemen met CD-speler en stoelen waar je op kunt liggen.

Hun vader lacht een beetje en maakt duidelijk dat de kinderen daar in eerste instantie niets over te zeggen hebben. Maar ze mogen wel mee naar de garage om proefritjes te maken.

Op het moment dat de Toyota in zicht komt zijn mijn meisjes 9 en 11. Ze kunnen allebei goed leren en vooral in rekenen zijn ze een kei. Ad mijn man, heeft zijn zinnen gezet op  weer een Ford, een degelijke auto , goede naam en een goede uitstraling. Onze onderhoudsgarage heeft ons altijd goed geholpen dus waarom niet…. Het is warm in de showroom en de zon staat laag. Een van de “staljongens” doet zijn best de auto’s zo goed te poetsen dat je geen stofje meer ziet. Elke huisvrouw weet dat dat onmogelijk is met dit licht. De kinderen stappen in een nieuwe Ford Mondeo een rode Achterin natuurlijk. De verkoper laat de meisjes hun gang gaan, het is hen aan te zien dat ze super voorzichtig zijn met andermans spullen. Als u een proefritje wilt maken, maken we hem morgen voor u klaar meneer.

Mijn man kijkt zenuwachtig maar ook lachend rond

Daar ben ik nog niet helemaal aan toe. Ik weet dat hij zich op zulke zaken even wil kunnen voorbereiden. Hij houdt er niet van overvallen te worden. Ik heb zelf nog maar pas mijn rijbewijs gehaald later dan te doen gebruikelijk op mijn 40^ste. Ik moet er niet aan denken dat ik opeens in een wildvreemde ogen uit een garage moet wegrijden in een mij onbekende wagen…. Ik snap de zenuwen dus. En dan ook nog met vrouw en kinderen erbij.

Terwijl de meisjes alle bijzondere snufjes ontdekken en uitproberen en alles vergelijken met de gloednieuwe Renault espace van de buren informeert mijn man naar de inruilprijs van ons oudje: 1500 gulden.

Hm ik zie aan zijn gezicht dat het hem tegenvalt maar hij doet geen poging tot onderhandelen. Dat zit niet in ons bloed en nog minder in ons karakter. Mijn onverwachte afdingcursus schiet me te binnen. We waren op vakantie in Oaxaca in Mexico. Op de vreemdste tijden waren de banken open of juist gesloten en die dag was konden we nergens geld afhalen. We deden zuinig, zouden een paar uur met een bus verder reizen en zaten in het centrum gezellig op een terrasje. Er kwam een Mexicaan lang met prachtige geweven kleden bij zich. Hij zag mijn interesse. Ik uitte mijn bewondering in mijn karige Spaans en zei dat ik helaas niets kon kopen. De man drong aan en ik stelde de vraag No voy comprar no tengo moneta, solemente quiero saber quanto costa? Hoeveel kost zo’n kleedje eigenlijk?

Hij noemde een prijs laten we zeggen dat het omgerekend 100 euro was. Ik schudde mijn hoofd, zei dat het niet duur was maar dat ik helaas niets kon kopen….de prijs werd onmiddellijk gehalveerd.

Sorry maar we kunnen niks kopen we moeten met een vliegtuig en bovendien is de bank dicht. De prijs werd andermaal gehalveerd. Ad zei niks maar keek gespannen toe. Uiteindelijk zakte de prijs tot erbarmelijke laagte en droop de man met een hoofd rood van woede af. Hij had duidelijk het gevoel dat ik een spel met hem speelde.

Mijn gevoel was dubbel: Ik had medelijden met de man maar vond ook dat ie niet zo boos hoorde doen en bovendien vond ik het grappig te hebben geleerd hoe je moet afdingen.   Bijna 20 jaar later toen we met twee kinderen in Thailand waren maakten we mee dat verkopers hun producten niet zonder afdingen wilden meegeven. Je moest gewoon meedoen aan deze sport….geen afdingen? Dat was hun eer te na. Ze waren geen bedelaars!

Ik dwaal af….dat gebeurt me met en zonder auto. Maar eerlijk….. af en toe een onbekende weg inslaan leidt vaak tot mooie ontdekkingen. Afijn, thuisgekomen barst het gesprek los

Papa het is wel een mooie auto maar achterin zit ik wel met mijn lange benen in je rug. Het is waar, ik had het ook gezien. De auto was weliswaar ruim aan beenruimte voor passagiers is duidelijk minder aandacht besteed. In de auto van de buren is dat wel anders….daarin zitten alle inzittenden vorstelijk.

Er is nog niets besloten….. we gaan ook bij anderen kijken…. Help maar mee zoeken.

Dat laten de meisjes zich geen twee keer zeggen. Jongens hadden niet gretiger kunnen zijn. Ze zoeken op ruim, goedkoop en zuinig.

De meeste Japanse merken vallen af. De Renault Kangoo voelt net iets te blikkerig maar is qua handigheid wel goed en over beenruimte valt niet te klagen. Apart en handig zijn de schuifdeuren. Het is een optie. Maar het is duidelijk dat het model niet echt bij de heer des huizes in de smaak valt. Het zou meer een auto zijn voor zijn vader als groenteboer om de bestellingen bij klanten aan huis af te leveren. We hebben ook nog naar de “kikker” gekeken de Fiat multipla die thuis wordt omgedoopt in multivla.

Met drie personen voorin zitten….dat heeft ook wel wat maar niet genoeg

Iemand op het werk bij de bank heeft goede ervaringen met het soortgelijk autootje van de Citroen….de Berlingo. Op naar de Citroen garage op de  ADV vrije vrijdag: een kopje koffie jonge mannen in pak….zelf nooit van die modegevoelige mensen voelen we ons altijd een beetje uit de toon vallen maar als de verkopers merken dat je echt een spiksplinternieuwe auto wilt kopen word je wel een interessante klant. We wennen aan de gesprekken en….schrijfster dezes die nooit in auto’s geïnteresseerd was begint zich langzaam bij te scholen in het autojargon. Wist ik tot nog toe meestal nog niet eens het antwoord op  en wat voor auto was het?” , ik kwam niet verder dan de kleur, tenzij het een eendje een Volkswagen of een snoek of……een jaguar was. Ja…..dat kan ik zeggen als ik dan wel eens een auto zag waarvan ik zei: als ik geld te veel had en ik zou een mooie auto willen kopen zou deze wel in aanmerking komen dan bleek het altijd een Jaguar te zijn die ik weer niet meteen herkende (dat zie je toch?). Het zal mijn vrouwelijke intuïtie voor kunst zijn…

Maar alle verkopers zijn natuurlijk vriendelijk dat is hun vak.

Er liggen heel veel autofolders in de kamer en een paar weekenden zijn de meiden bezig met het maken van complexe berekeningen en vergelijkingen die de kostprijs uitzetten tegen de benzinezuinigheid na x kilometers. Ook het gewicht en de bijbehorende wegenbelasting wordt meegenomen in de berekeningen. Ik ben schooljuf en bedenk dat een realistischer rekenles dan deze niet bestaat. Er worden recensies van gebruikers opgezocht op de computer……die in die tijd nog niet zo in gebruik was als nu. Toyota blijkt super zuinig te rijden en bovendien eigenlijk nauwelijks onderhoud nodig te hebben buiten de gaplande dealercontroles. Op feestjes krijgen we verbaasde reacties van mannen en jongens die merken dat we buitengewoon goed op de hoogte zijn van autoprestaties.

Het gekke is, realiseer ik me nu; dat ik al die kennis ook gewoon weer vergeten ben. \Het was even echt belangrijk maar mijn hart zit toch niet echt in autokennis. Toen ik eenmaal wist dat we een goede keus hadden gemaakt zonk de kennis weg in vertrouwen en dat werd niet beschaamd.

Uiteindelijk blijven er twee auto’s in de race: de Toyota Yaris verso en de grand move van Daihatsu.

. De Daihatsu heeft als bijzonderheid dat je de stoelen achterin echt helemaal plat kunt leggen zodat je onderweg echt kan slapen….dat is koren op de molen voor de meiden die denken aan de lange vakantieritten die we altijd in de zomer maken.  Er is veel ruimte achter maar hier is de beenruimte voor een lange bestuurder juist weer beperkt. De verkoper denkt met ons mee wil zelfs extra dingen laten inbouwen voor de bestuurdersstoel….maar ja dan heeft degene die achterin zit toch weer minder ruimte. Jammer… mooie prijs, goede inruilprijs   maar gezien dat onze dochters lang worden, langer dan 1.90m en we ook vaak andere lange passagiers hebben kiezen we uiteindelijk voor de auto van het jaar 2015….de Toyota Yaris verso.   Zonder bedelen krijgen we 3500 gulden inruil hij kan op tijd geleverd worden….officieel pas vanaf 1 januari en dat is verzekeringstechnisch in de toekomst weer handig. Een handige auto waarin je lekker hoog zit… handig als je je oude moeder mee wil nemen en bovendien geeft het je een prettiger blik op de weg en vinden veel ruggen het prettiger. Het is een auto met een spannende dubbele bodem…superhandig om vakantiebagage in op te bergen…of in te smokkelen natuurlijk. De bodem kan ook nog op twee hoogtes worden afgesteld. We krijgen een klein reclameboekje mee dat een filmpje is van hoe je in een handomdraai de stoelen tevoorschijn of wegtovert. Daarmee maken de kinderen op school de blits. Niemand heeft gebrek aan hoofd en beenruimte achterin, zelfs mensen van twee meter niet. Het middelste stoeltje kan eruit, Dan kun je 4 mensen en een fiets rechtopstaand meenemen. De hoedenplank kan op twee hoogtes of gewoon er niet in. De stoelen kunnen weggetoverd worden in de bodem en opeens heb je een super handig autootje voor kleine verhuizingen…..Dat heb ik geweten!!!

Er is nog maar een punt van discussie: de kleur. Donkerrood is mooi….maar niet op tijd in Nederland. Champagne..   De kinderen en ik vinden het goud is een kleur waar hun vader zich nog ongemakkelijker in voelt dan is roze. Blauw??? Het halve wagenpark is blauw…. En dus wordt het groen. Een beetje saai maar ach… niet discrimineren het gaat om de prestaties en niet om de kleur en als papa dat nou zo mooi vindt?

Even voor kerst halen we de auto op, we doen niet aan kerstcadeaus maar dit lijkt toch een familiecadeau. Ik neem een heleboel cashgeld op omdat mijn man zegt dat dat moet in een garage. Op mijn hoede voor westernscenes leg ik de paar honderd meter van de bank naar huis af. Belachelijk achteraf…..ook toen hadden we gewoon kunnen pinnen. Een volledig nieuwe auto!!! Niet zo luxe als die van de buren maar….die krijgen de helft van de werkgever en bovendien is deze veel goedkoper en rijdt ‘ie zuiniger.

Het eerste ritje zit vader aan het stuur we zijn in een feestelijke stemming, meteen de eerste zondag naar den haag naar opa en oma. Als ik aan het stuur zit krijg ik allemaal aanwijzingen van manlief. Ik laat hem begaan…het is de trots, ik wordt er niet zenuwachtig van. Ik voel me op de weg verheven als in een vrachtwagen een machtig gevoel en ik merk dat de auto een verrassend kleine draaicirkel heeft en dat blijkt weer superhandig bij het inparkeren. Ook de grote achterruit is daarbij heel behulpzaam. Zoals de meeste vrouwen heb ik een hekel aan achteruit rijden en dat moet je toch vaak doen bij het parkeren. Maar dit gaat mij stukken makkelijker af dan de buurvrouw met haar Renault Espace….. die vond hun auto toch een gevaarte in dat opzicht.

Drie weken na ons eerste autoritje worden we gebeld door de Ford-garage…. Als ik de man vertel dat we inmiddels de trotse bezitters zijn van een groene Toyota Yaris Verso , de auto van het jaar vraagt hij naar de beweegredenen. Uw inruilprijs was de helft van die bij Toyota. “maar waarom heeft u dat niet gezegd…dan hadden wij natuurlijk…

Die dag leerde ik dat de prijzen van auto’s onderhandelbaar zijn. Later vertelde collega’s mij hetzelfde over het kopen van een nieuwe keuken. Wist ik veel?

De auto werd meteen veel gebruikt, op zaterdag reden we met een wagen volgeladen met schaatskindertjes naar de ijsbaan in Utrecht. 4 Kinderen achterin en nog een extra ouder was best te doen en de tassen pasten mat gemak in de bagageruimte.. Jeugdschaatsen heette het fenomeen en als we terugkwamen aten we traditioneel of patat of pannenkoeken en restjes van de week die tot een of andere heerlijkheid werden omgetoverd. De winterse zaterdagavonden waren een brok gezelligheid. De meisjes bleven wat later op, we keken een film of er bleven vriendinnetjes logeren.

Op zondagen reden we naar de bossen, naar het natuurijs aan de Maarsseveense plassen, naar een museum ver weg, naar opa en oma bij het strand, naar familie in Zwolle. Toen de zomer eraan kwam gingen we voor de derde keer naar oom Bert in Frankrijk, in de Provence. We reden de afstand in twee keer. In de auto stond een grote koelbox met proviand voor onderweg; kleine bakjes huzarensalade, yoghurt, krentenbollen tomaten, komkommer bolletjes  met kaas en salami en sinaasappelsap en water. En niet te vergeten de verrassingseieren. Bij de eerste reis een paar jaar eerder waren we de straat nog niet uit toen de jongste vroeg of we er al bijna waren. Om kinderen zoet te houden op een lange reis hadden we ooit gelezen dat je kleine cadeautjes kon uitdelen. De verrassingseieren waren altijd leuk en dubbelen waren er nooit. Verder luisterden we elkke zomer weer naar een cassettebandje met sprookjes…koning Lijsterbaard was de bekendste gast. En natuurlijk ernie en bert…Met liedejes van de tingelinge tango.Panne panne pech pech pech….als we niet geholpen worden komen we hier nooit meer weg. Hoe je muziek moet maken met een kammetje… sommige artiesten vervelen nooit. Het is dezelfde kwaliteit als die je terugvindt in Jip en Janneke, en het verhaal van Paulus de Boskabouter met Sinterklaas….het zijn verhalen/humor met een dubbele laag. Het biedt iets aan kleintjes en iets anders erbij aan de volwassenen. Misschien geeft het aan ons, volwassenen om weer even kind te zijn? Touwtje springen en knikkeren als vroeger?

Hoe dan ook, de reizen hoewel best een afstand naar Nice…vlogen voorbij. Eenmaal op de Franse route du soleil werden er auto’s geteld, puzzels opgelost, en er werd uitgekeken naar die leuke rustplaats met kabouters. Bij de tolpoortjes kregen we in het hoogseizoen een zak met lekkers en verrassingen, zelfs de plaspauzes waren altijd een gelegenheid om vast te acclimatiseren….Franse broodjes, boekjes, toeristische snufjes.

We sliepen in de buurt van Metz in een Novotel…..door de meisjes gedoopt met de naam Dolfihotel omdat je er bij ieder bezoek van die leuke gadgets kreeg in de vorm van een dolfijntje…met in de vinnen een steeds weer een andere nationale vlag. Ze liggen vast nog ergens in een lade. Ze werden bewaard en onderweg in de auto werd ermee gespeeld. Onderweg in de auto voelden ze zich nergens te groot voor. We zoefden met 130 km ontspannen over de autoroute du soleil. Omdat er werd aangeraden de drukte te ontwijken met een omweg namen we de lange route….een omweg langs Grenoble. Met een nieuwe auto geen probleem ..we kwamen bijna niemand tegen en de 100 km extra weg werd in tijd ruimschoots goedgemaakt door gebrek aan files.

Onze Nederlandse oom en Irakese tante waren altijd weer even blij ons te zien en konden er maar niet over uit hoe groot de Nederlandse meisjes waren. Wij van onze kant konden maar nauwelijks bevatten hoe de broer van mijn grote moeder (oma) zo klein kon zijn…. Maar zijn trekken en karakter verraadden de familieband wel.

De nieuwe auto werd meteen bewonderd…wel een beetje vergelijkbaar met de oude rode Renault 4… daarmee kon je tenminste ook over elke landweg rijden. Ja in het verleden waren we bij aankomst nog eens uitgestapt vlak voor onze bestemming. Het kleine slecht onderhouden landweggetje was haast vervallen tot een onverharde weg en door de hevige regenval van een dag eerder was het onmogelijk te zien waar de diepe kuilen zate…. Drie passagiers stapten uit om te zorgen dat de auto nergens zou blijven steken. Nee, maar met deze auto was dat niet nodig.

Zoals altijd arriveerden we op zaterdag en na het uitpakken togen we naar een grote supermarkt in Le Luc…..koken was niet nodig want tante Samira had natuurlijk alleen heerlijk diner voorbereid en oom Bert  genoot ervan weer even lekker Nederlands te kunnen praten en sterke verhalen te kunnen vertellen. De hond Ero , een mooie herder begroette ons vrolijk samen met de 14 jaar oude Deense dog Bobbie. Alleen, levend als een god in Frankrijk kunnen honden zo oud worden en dat is dus op het landgoed van onze oom en tante. De honden laten zichzelf uit, maken zelden een geleide wandeling…..weten blaffen onbekenden naar buiten gaan pontificaal voor de buitendeur van de meisjes op wacht liggen als vrijwillige bewakers. Ze komen alleen binnen als het weer zeldzaam bar en boos wordt. Ze leven een honds leven in de goede zin van het woord en soms mogen ze mee naar het strand!

We nemen onze intrek in het appartement bij het altaartje uit Thailand een aandenken van mijn ooms werk aldaar. Hij heeft het middeleeuwse huis met de superdikke muren eigenhandig uitgebouwd het blijft in de zomer relatief koel hier ondanks de hete zomerzon mede doordat de ramen traditioneel klein zijn. De balken zijn gekapte parasoldennen uit eigen tuin alles s van hout en natuursteen, we vinden het hier supergezellig. Koffiedrinken in de schaduw van de pin parasol, de meisjes spelen badminton, tekenen, zoeken naar schildpadden, hagedissen zingen en maken muziek en proberen hun witte huis te laten verkleuren. Achter in de tuin heb je uitzicht op een manege waar professionele jockeys hun paarden met en zonder karretjes trainen. Het leven is goed

Onze oren genieten van de Franse taal en de meisjes doen dapper hun best om weer wat woordjes te leren. Thuis proeven we met intens plezier van onze buit. De eerste dag gaat voorbij met bijkomen in de avond kijken we naar de lichteolijk gestoorde tv en verbazebn ons andermaal over de snelheid van het franse weerbericht en de kinderen bekwamen zich in MMM danone!

Zo gaat het niet alle dagen want nu we hier zijn willen we ook zien. We hebben de auto laten rijden naar Marseille naar Nice naar Grasse om te zien hoe de parfums worden bereid in een barbierkasteel   we bezochten prachtige village percees aan de rotswanden vastgekleefd op weg naar weer een stukje van de franse \Alpen naar het romeinse aquaduct in Nime naar de brug van Avignon naar Cannes We bekeken het kasteel van grimauld op weg naar de kust. In de buurt ontdekten we watervalletjes waar je avontuurlijk over de stenen kon lopen en stenen verzamelen. Niet ver weg was ook een Romeinse brug van lang geleden…alleen mensen uit de Var weten dat waarschijnlijk.

We reden langss de prachtige rotsweg langs de kust en genoten van de mooie baaitjes

We waren in Saint Maxime. We beklommen de ste Brigitte die boven Vidauban uittorent en vanuit het huis zagen we in de avond et lichtje branden op de top van de berg.

We klommen met de auto naar de prachtige uitzichten over gorges du Verdon…..en zwommen beneden in het verkoelende en soms waarlijk koude water..we kanode door de kloof. We reden naar Cogolin….om naar de pijpenfabricage te kijken en op aanraden van oom Bert te zien wat een prachtige tegels daar gebakken worden . Een ander keer gingen we op zoek naar het plaatsje ….met de vele fonteinen

We moesten geschiedenis leren van de wapens die we kenden uit de computerspelletjes op de kalkwitte krijtplateaus van…

We bezochten oude grotwoningen in de buurt. We wandelden door de bossen….de route de Crete….op weg naar een kruis in de hoogte door de bossen met tamme kastanjes om de dag af te sluiten met een kastanje ijsje

En een keer tijdens elke vakantie gingen we eten in het vrachtwagenrestaurant. Het was een restaurant tussen Vidauban en le Luc….niet aan de tolweg maar aan de oude snelweg Rond middaguur en in de avond zagen we er altijd rijen grote vrachtauto’s staan en toen Bert en Samira ons vertelden dat vrachtwagenchauffeurs werkelijk wel weten waar je tegen en kleine prijs heerlijk kan eten zeurden de meisjes net zo lang tot we er naar binnen gingen. De aantrekkelijkheid was net de aankleding van het gebouw….alle energie was gestoken in de inhoud van het eten….de opmaak zoals we die kennen van de Franse haute quisine was er niet te vinden. Er heerste een gezelligheid als in een volkscafé in oud Amsterdam. De meeste gasten, al kwamen ze van ver waren inmiddels bekenden geworden.

We waren in Rousillon met de betoverende kleuren okergeel en steenrood in de grond waar het pastelkrijt een oorsprong vind. We struinden alle weekmarkten af….kwamen thuis met fleurige provencaalse tafelkleden en wijde rokken die we ook meteen aantrokken. Ik heb ze nog! We vierden 14 juillet.vliegtuigshow van het franse leger dat een basis had zo ongeveer in ooms achtertuin en we mochten een kijkje nemen i de chinouq

Het fete de l’aillolie in een dorpje dat hoog gelegen lag waar de platanen… geknot als onze wilgen nog uit moesten lopen.   zagen een allegorische optocht op 1 mei. Moulin rRouge als zomerevenement ….op de markt in het centrum…vrouwen met veren in billen de kinderen kwamen niet meer bij van het lachen.

De avonden vielen vroeger dan in de Nederlandse zomer.in het donker luisterden we naar de roep van mister ”Caque”  , de uil en dachten aan het verhaal van oom Bert die op een dag twee jonge uilskuikens voor de ruitjes van de haard zag zitten. Het nest was door de schoorsteen gevallen. De geluiden van de kikkers en de krekels wisselden elkaar af, of juist niet of ineens was alles stil …. Hoe betoverend was dat. We sliepen diep en verfrust werden we wakker.

Bert en Samira kenden geen andere gasten die zoveel zagen in zuid Frankrijk als wij….we werden Provence kenners. Ons groene wagentje kwam zelden een dubbelganger tegen maar kwam overal, via de kleinste en de steilste weggetjes. Een keer hadden we pech. Maar dat lag niet zozeer aan de auto!

We waren een dagje naar het strand. Ad hoefde bewaarde zijn sleutel altijd los in zijn broekzak. Waarschuwen hielp niet of averechts. Tegen een uur of 5 liepen we terug aar de auto en daar.. Ja hoor! Geen sleutel. Terug naar het strand…..zoeken. Zoeken ging prima maar vinden , ho maar.

Ik stelde voor om mijn oom te bellen, maar dat vond mijn man gênant. Hij wilde een taxi bellen. Mobiele telefoons waren er nog niet dus we moesten toch beroep op iemand doen. Een telefooncel was gek genoeg ook nergens te vinden schijnbaar belden alle toeristen vanuit de plaatselijke hotels na veel getwijfel deden we wat ik voorstelde…we gingen bij een groot hotel naar binnen en legden uit wat ons probleem was.

Maar er waren meer vakantiewegen.