Respect voor jezelf en voor elkaar
                                                           accepteren in plaats van opereren

De afgelopen decennia hoor je steeds vaker dat je dicht bij jezelf moet blijven, jezelf niet moet verloochenen, dat je niet kan houden van anderen als je niet van jezelf houdt, dat jezelf moet uitvinden en ga zo maar door.

Nu hebben we de afgelopen 100 jaar gewerkt aan emancipatie c.q.  gelijkberechtiging van diverse groepen in onze maatschappij. Daarbij gaat het om geloof, om geslacht, om geaardheid, om huidskleur zelfs, om afkomst en….misschien vergeet ik iets.

Zelf respecteer ik elk mens zoals die is zolang die mens geen anderen kwaad doet, liegen, stelen, moorden etc.

Kun je als mens in een verkeerd lichaam zitten?
Ik blijf het een raar idee vinden. Eigenlijk geloof ik dat net zomin als dat er een duivel in iemands lijf kan zitten die moet worden uitgedreven.

Er is  voortdurend gezeur is over gendergelijkheid op een vreemde manier namelijk alsof mannen en vrouwen helemaal niet van elkaar verschillen. Speelgoed zou volkomen genderneutraal moeten zijn net als kinderkleding.
Maar de transgenders willen juist wel de nadruk leggen op de verschillen tussen man en vrouw want zij zeggen te weten dat ze zich voelen als mensen van het geslacht dat ze niet hebben
Men niet weet wat te doen met herentoiletten en damestoiletten ( simpel toch? Thuis gaan we ook naar hetzelfde hokje)

Wij kennen bij geboorte jongens of meisjes en , heel zelden ook kinderen die van beide geslachten kenmerken dragen. In dat laatste geval is er iets mies gegaan in de groei voor de geboorte en kunnen we gelukkig ingrijpen. Iemand met een hazelip, met drie oren of een Siamese tweeling ….allemaal voorbeelden waar duidelijk iets mis is en we blij zijn als we met opereren een goed resultaat verkrijgen die de kans op een gelukkig of normaal leven mogelijk maakt.

Wel geloof ik dat je geaardheid anders kan zijn dan die van je verwacht wordt door je geslacht maar persoonlijk geloof ik niet dat je je een man kunt voelen als je een vrouw bent of andersom. Niemand weet precies hoe een ander zich voelt, niet eens hoe je eigen zus of broer zich voelt. Je kan niet werkelijk in het hoofd van een ander kruipen.

Nu het mogelijk is om operatief in te grijpen bij mensen die zich ongelukkig voelen met hun geslachtsbepaling lijkt er wel een explosie van genderfouten te zijn. Iedereen is zelf de baas over het eigen lichaam maar toch heb ik daar vraagtekens bij.

Ik weet het, door middel van test is aan te tonen dat het ene meisje meer meisje is of minder juis dan de meeste anderen, en zo is dat ook bij jongens.
Er zijn ook mensen die liever een andere kleur ogen hadden, langer of korter willen zijn, dunner, dikker, behaarder, slimmer, sterker etc.
Nu lijkt het of ik het probleem wil bagatelliseren maar dat is niet mijn bedoeling, juist niet!

Om het leven goed door te komen moet je beginnen jezelf te accepteren zoals je bent; als je niet in de wieg gelegd bent voor een slanke fotomodel of worstelaar of wetenschappelijk onderzoeker zoek dan naar wat wel bij je past. Heb je een dikke kont? Accepteer het. Heb je dunne sprieten van benen? Accepteer het! Val je op mensen van je eigen geslacht? Accepteer het!

Maar waarom dat niet accepteren dat je een minder uitgesproken man of vrouw bent?  We leven niet meer in het tijdperk van heksenvervolgingen…. Een klein beetje vooruitgang hebben we geboekt met onderwijs gedurende de geschiedenis hoop ik toch?

Als we in onze samenleving nu eens afspreken dat we het prima vinden als een man liever in vrouwenkleding gaat of dat een meisje zich stoer wil kleden? Wat is dan nog het probleem?
Er lopen ook mensen rond vol tatoeages, met ringen door hun neus en weet ik wat niet al, met vreemde kapsels, in djellaba’ s of keurig in pak. Als dat allemaal kan, als we zoveel individuele voorkeuren mogen tonen dan moeten we toch niet in mensen gaan snijden?
Er zijn mannen met een hogere stem dan de vrouwen die zich in een man hebben laten veranderen. Er zijn vrouwen die minder op een barbiepop lijken dan de mannen die zich in een vrouw hebben laten veranderen

Het is mij opgevallen dat veel mensen na geslachtsverandering, misschien vooral de mannen die vrouw werden wel erg obsessief met uiterlijk en manier van bewegen bezig zijn. Ze zijn geen vrouw geworden maar een overdreven vrouwelijke vrouw. Zij zelf blijven zich lijkt het mij, voortdurend bewust van hun  verandering en willen blijven bewijzen dat ze nu wel goed zijn zoals ze zijn.
Wat ik echt kwalijk vind is, dat er dus gesneden moet worden in een gezond lichaam om iemand zichzelf te “ maken” en dat dat lichaam eigenlijk chronisch ziek wordt want zonder hormonen/ medicijnen houden de veranderingen geen stand en gaat veel van het behaalde resultaat verloren.

Kunnen we niet gewoon leren accepteren dat er veel verschillen zijn zonder operatief ingrijpen. Die verschillen heeft de mensheid denk ik nodig. We zijn groepsdieren, als we allemaal hetzelfde zouden zijn zou de hele samenleving niet functioneren.