De lichtblauwe en lila bosviooltjes die overvloedig opgekomen waren ruimen nu het veld en andere wilde viooltjes gedijen bij deze koele vochtige lente. Vorig jaar waren ze alles behalve talrijk. Terug dus van weggeweest. Ze steken overal de kop op. Hier eentje die de uitdaging zocht om zich niet door de omringende planten boven het hoofd te laten groeien.
Maar ze staan tussen de aardbeien, in het grind van in de voortuin, naast de mini-eikeboompjes (wat ben jij een ukkie van een boompje zeg!). Op al die verschillende plaatsen zie je weer net even andere bloempjes. Verbazend steeds weer de variatie. Maar wat een feest steeds weer. Nodigt eigenlijk uit tot schrijven van verhalen over kabouters.
of komt dat doordat ik gisteren bladerde in het magnifieke “Paulus en de eikelmannetjes”?
Leuk
Opmerking plaatsen
Delen